William James Dvorksa 2...

Hayatımın daha başlarıydı. Annem ve babam Zümrüdüanka Yoldaşına hizmet veriyordu. Bende onları özeniyodum ve ilerde gerçek bir Zümrüdüanka yoldaşı hizmetkarı olacaktım. Yani ben öyle sanıyordum. Asla bir ölüm yiyen olmazdım. O zamanlar Zümrüdüanka yoldaşlığı ile ölüm yiyenler büyük bir savaş içersindeydi. Her gün çok sayıda insan ölüyordu. Benim annem ve babam bu acımasız oyunun içindeydi. Bu oyunda yaptığın en küçük hatanı hayatınla ödüyordun evet bu gelmiş geçmiş en büyük savaştı. Yıllardır Zümrüdüankalar ve ölüm yiyenler sessiz kaldı. Galiba tüm kin ve nefretlerini şimdi atmaya başlamışlardı. Her geçen gün Zümrüdüanka sayısı azalıyordu çok ölümüz olmuştu. Ölüm yiyenler bu savaşı kazanırsa karanlık Lord yeniden güçlenecekti. Bu beraberinde tüm büyücülerde olduğu kadarda mugglelarıda panik içine soktu. Ben buna izin veremezdim ama ne yapabilirdimki daha küçücük bir çocuktum. Ama o gün küçük bir çocuk olmadığımı anladım. O günden sonra kendi kendime bakmam gerekecekti. O gün hayatım değişti ; çünkü annem ve babamın öldüğü haberi gelmişti. Göz yaşlarıma hakim olamamıştım. Ağlamaktan artık gözlerimden yaşlar yerine kan akıyordu. O gün benim için hayatımın değişme günüydü belkide o günden sonra yapmamam gereken şeyleri yapıcaktım. O zamanlar ilerde Zümrüdüanka yoldaşlığına katılıp annem ve babamın intikamını alıcağım diye düşünüyordum ama zaman geçtikçe her şey değişti. Hogwarts adlı bir büyücü okulu vardı. Belkide bu okul benim için bir şans idi. Hogwarts'ta yeni arkadaşlarım yeni bir ailem olmuştu sanki. Ben birinci sınıf bir Gryffindor öğrencisiydim. Aslında Slytherinlileri hep kıskanmıştım. Çünkü onlar hep bizden daha popülerdi. Ben Zümrüdüanka yoldaşlığına katılıcaktım ve en doğru yolu seçmiştim. Yani şeçmen şapka denilen şu korkunç şey seçmişti. Gerçekten çok iyi arkadaşlarım oldumuştu. Ama o güzel sene ne kadar hızlı geçmişti. Daha dün gibi hatırlıyorum arkadaşlarımla tanışdığım zamanı. Yeni bir ailem olan arkadaşlarıma baktım ve : " Sizi çok özleyeceğim arkadaşlar. Hepinizi çok seviyorum. Lütfen bana mektup yazmayı unutmayın. " dedim ve trenin gelmesini bekledim. Hogwartstan ayrılmak istemiyordum yine yanlız kalıcaktım. Ben ben çok şanssızdım. Herkez biran önce evlerine dönüp anne ve babalarına kavuşmak isterken ben hep burda kalıp yeni edindiğim arkadaşlarımla yeni bir hayat kurmak istiyordum. Benim evime gidip kucağına atlıyacağım bir annem babam yoktu. Hiç bir aile üyemiz beni evlerine almıyordu. Bir anda küçüklüğümün ve zayıflığım anlaşıldı ; çünkü herkezin önünde hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştım.

Slytherin öğrencileri benimle dalga geçmeye başlamıştı. Hele o çocuk adı Tomas idi. O çocuk Slytherinliler'in başkanıydı. Kendini beğenmişin tekiydi ve yavaş adımlarla benim yanıma geliyordu ; kafasın'ı yavaşça bana doğru çevirdi. Gözlerinde bile ateş ve kötülük vardı. Yeşil gözlü ve sarı saçları vardı. Yüzü sanki bir tanrıyla takas edilmişti. Çok fazla yakışıklıydı. Ama bir o kadarda sinir biriydi. Ezici ve insanları rezil etmek için elinden geleni yapan bir kişiliği vardı : " Çok zayıfsın Cedric seni küçük bebek. Tamam Cedric ağlama annen gelir birazdan. Ama doğru senin annen ve baban öldü değilmi Cedric " dedi ve uzun bir kahkaha attı. O anda o kadar kızmıştım ki Tomas'a yumruk yumruğa saldırmıştım. Deli gibi kavga etmeye başlamıştık. Sonunda bizi Profösörler ayırdı. İçimden bir oh çektim çünkü feci şekilde dayak yemiştim. Daha çok ağlamaya başladım gözümde her yerimde ezilmeler vardı. Galiba yediğim yumrukta burnum kırıldı ama artık şifacıya gidemezdim o zaman treni kaçırırdım. Tomas bana baktı ve : " Hadi çocuklar şu zayıf Cedrici bırakalımda rahat rahat ağlasın bebek. Unutma Cedric yeni bir savaş olucak ve orada ben seni öldüreceğim. " dedi ve arkadaşlarıyla birlikte gülerek olay yerinden yavaş yavaş ayrıldılar. Çok sinirliydim bu kadar güzel geçen bir sene nasıl böyle kötü sonlanırdı. İkinci sınıfta daha güzel günler geçirmek istiyordum. Tren gelmişti ; ağlayarak trene bindim ve benim tek evim olan Hogwarts' dan ayrıldım. Hogwarts'ta çok güzel anılarım oldu artık altıncı sınıfa gelmiştim. Zaman nede çabuk geçiyordu. Benim artık mezun olmama bir sene kalmıştı. Hogwartsı bitirip güçlü bir Zümrüdüanka olmak istiyordum ama bu sene herşey değişicekti. Hogwartsın o nefis ve oksijen dolu havasını içime güzelce çekmiştim. Burayı seviyordum ama oda neydi o kızı daha önce hiç fark etmemiştim. O kadar güzeldiki... Hemen koşar adımlarla melek kadar güzel olan kızın yanına gitmeliydim onunla tanışmalıydım. Artık kendime bir hayat arkadaşı bir sevgili bulmalıydım. Kızın yanına gittim. Gerçekten çok hızlı yürüyordu ona yetişemiyordum. Ona yetişmek için koşmam gerekmişti. Sonunda konuşa bildim azımımı hiç kıpırdatmadan ve utanarak " Merhaba ben Cedric " dedim. Yanaklarım kızarmıştı çok fazla utanmıştım ; çünkü o konuştuğum ilk kızdı. Kız bana gülümsedi ve : " Bende Evelyn ama arkadaşlarım bana kısaca Eve' der " Ona aşık olmuştum çok güzel bir teni vardı. Gözleri beni büyülemişti adeta. Bu sene hiçbie sene'nin olmadığı kadar güzel geçicekti. Zaman ilerledikçe bu arkadaşlık aşka dönüştü. Güzelliği ve ruhu herşeyi ile çok saf ve temizdi. Tam aradığım kişiydi o. Ona öylesine aşık olmuştum ki kendini bana zincirlemiştim ve bu zincirler açılmıyordu. Ona hiç kimse'nin zarar vermesini istemiyordum. Benden başka hiç kimse'nin dokunmasını istemiyordum; ona yanlızca ben dokuna bilirdim. Onu hayatım pahasına koruyacaktım. Onunla her gün öpüşüyordum ; onu seviyordum. Onunla çok güzel anılarım olmuştu ama artık aşkımızı düşünmekten çok yeni gelen haberi konuşuyorduk herkez yeni gelen habere yoğunlaşmıştı. Habere göre karanlık Lord geri dönmüştü. Bu olamazdı. Tahminlere göre şuan yasak ormanda adamlarıyla saklanıyordu. Her an yeni bir savaş açılabilirdi ; tam Tomasın dediği gibi. Tüm intikam duygum ve karanlık Lorda beslediğim kin ve nefretle yasak ormana doru koşmaya başladım. Hogwarts nöbetçisini geçmek çok zor olmadı çünkü o şişko nöbetçi çoktan uyumuştu bile. Nebiçim bir okuldu bu gazetelerde karanlık Lord geri döndü diyorlar okulun nöbetçisi uyuyor. Ben yasak ormana çoktan varmıştım. Bazı ölüm yiyenler karanlık Lord ile konuşuyorlardı ama konuştuklarını duyamıyordum çok uzaktaydım birazdaha yaklaşmam gerekiyordu ama benim varlığımı hissetmişlerdi ve beni yakalamışlardı. Karanlık Lord bana baktı ve,

" Sende kimsin; sen , sen hayatımda gördüğüm en öfkeli yaratıksın. Sen tam benim aradağım kişisin. Güçlüsünde ama şuana kadar hiç karanlık bir büyü yapmamışsın. Peki neler duydun! O hayır seni salamam bizi gördün üzgünüm bir ölüm yiyen olucaksın. Hem sayımız çok azdı " Ne bu adam benimle dalgamı geçiyordu. Ben bir Zümrüdüanka olucaktım. Lorda baktım ve :
" Hayır ölüm yiyen olmak istemiyorum seni ahmak " Karşımdakinin ki bir Lord idi. Lord ve adamları bana ölümcül bakışlarla bakıyorlardı. Karanlık Lord bana doğru döndü ve sinirli bakışlarla " O zaman ikinci teklife geçelim " Ellerini benim kafama dokundurttu. Sanki benim düşüncelerimi okuyordu. Bana iğrenç bir sırıtmayla tekrar baktı ve : " Karanlık tarafa geçeceksin buna mecbursun eğer bir ölüm yiyen olmazsan şu çok sevdiğin ahmak kıza dokunmak zorunda kalıcağım. Onu öldürüceğim. Galiba adı Eve-Evelyn değil mi? " dedi ve o sinir bozucu sırıtmasını tekrarladı. Buna mecburdum Evelyn'ı hayatım pahasına korumalıydım. Lord'a döndüm : " Tamam tamam Lordum artık sizin hizmetinizdeyim ama Evelyn'nın kılına bile zarar vermiyeceksiniz. Onun kılına bile zarar gelirse bende anlaşmaya sağdık kalmam. " Lord bana döndü ve : " Benim işim onunla değil benim işim senle " dedi. O gün orada karanlık Lorda sonsuza kadar sağdık kalıcağıma dair bozulmaz yemin ettim. Artık Hogwarts'ı bitirmeme gerek kalmamıştı. Beni bu gün yanına alıcaktı. Eşyalarımı bavuluma şekilsizce tıkıştırdım. Bir anda biri kapımı araladı ve içeri girdi ; bu Eve idi. Ona utancımdan bakamadım bile ; Evelyn bana baktı : " Nereye gidiyorsun Cedric? " Ona cevap verememiştim. bavulumu topladım ve kapıdan çıkarken duraksadım ve sorusuna cevap verdim.
: " Hoşçakal " dedim. Arkam dönükken bile onun ağladığını hissediyordum. Bizim bu yıla kadar gittikçe kırmızılaşmış ve yeniden açmış olan gülümüz bu kelimeyle soldu. Ama ben ağlamamıştım artık zayıf değildim. Bu günden sonra hayatımın değişiceğimi anlamıştım.




Yazım yanlışlarımı yeterince düzelttim ve bazı cümleler ekledim. Yeniden puanlandırılmasını istiyorum.