Birdenbire gelir o bildik hüzün. Aniden hissettirir kendini, seni hiç hazirlamadan. Sanki hiç sonu gelmeyecek bir karanlik gibi. Kossan da o küçük isiga bir adim bile yaklasamiyormussun gibidir. Çocuklar bile çirkindir öyle zamanlarda. Yagmurun sesini dinlemek bile huzur vermez. Ne en iyi arkadasin, ne de en sevdigin kitap çaredir derdine. Ne söylense bos, ne yapilsa gereksizlik derdine çare bulmak için. Çevrendekilerin çabasi bir sigara dumani gibi uçar gider. Sen ise hiç çaba göstermezsin. Çünkü bilemezsin neyin oldugunu, neden böyle hissettigini, neden anlamsizlastigini. Insan bilmedigi bir seye çare bulmak için çaba gösteremezki zaten. Sadece oturur, yatar, bakinir çevresine ve hep susar. Iste bu gün Oscar'in tamda böyle oldugu bir gündü. Içinden sadece nereye gittigini bilmeyerek yürümek geliyordu. Içindeki tek sesi dinledi ve öyle yapti. Kirmizi T´shirtini ve siyah ayakkabilarini giyip, siyah paltounu ve çantasini alip çikti.
Londra'nin subat ayindaki o bildik sert soguk havasi Oscar'in bembeyaz tenini yavas yavas kirmiziya çevirmeye baslamisti. Aslinda istedigi hiç bilmedigi bir yere yürümekti ama Londra'da bilmedigi bir yer kalmis miydi? Evdeki ignelemeler ve çarpitilan laflardan kurtulmak için çogu kez kendini sokaklara atmis ve her seferinde farkli yerler kesfetmisti. Ailenin iyi Cocugu olup tepkilere maruz kalmasinin en iyi yani bolca gezmesi olmustu. Neredeyse gitmedigi Avrupa ülkesi kalmamis, her tatilini evden uzakta geçirmek için farkli ülkelerde geçirmisti. Oscar'in aydinlik tarafi seçmesi üzerine tepki göstermeyen annesi ve babasi bu duruma hiçbir sey dememisti. Çünkü ailenin diger üyelerinin davranislari Oscar'i gerçekten çileden çikartiyordu. Ama bu subat tatilinde anne ve babasi çok israr ettigi için bir yere gitmedi. Buna ragmen evde pek durdugu söylenemezdi. Ama zaten küçükken de ayni yerde uzun süre kalmaktan sikilirdi. Yapisi böyleydi. Aniden karar degistirir, birden ruh hali tamamen farklilasabilirdi. Bu yüzden geçen yaz alti ülkeye gitmisti. Sevdiklerinde uzun süre, sikildiklarinda kisa süre kalmisti. Ama bu tatilde 15 gün boyunca ayni yerde kalmasi gerekiyordu. Ve sokaklar hiç degismemisti. Hala ayni kafeler, ayni dükkanlar hatta ayni insanlar. Görecegini ummadigi insanlar. Birden yolunu degistirmesine neden olacak o insan. Ve tabi o Oscar'i gördükten sonra Oscar'in yolunu degistirmesi hiçbir ise yaramamisti. ''Osc! Oscar!'' Oscar duymazliktan gelerek adimlarini hizlandirdi. Onun da adimlarini hizlandirdigini duyabiliyordu. Hala ayniydi. Bronz renk saçlari, simetrik yüzü, masmavi ve derin bakan gözleri, her zaman ciddi görünen yüz hatlari... Giyim tarzi hala ciddi, hala klasik ve hala çekici... Ne kadar süre geçerse geçsin insanlar asla degismiyordu iste. Ses tonundaki tatlilik bile ayniydi. ''Hadi ama Osca Çocuk gibi kaçacak degilsin herhalde. Biliyorsun istersem seni yakalarim, daha önceden oldugu gibi.'' Oscar hafifçe gülümsedi basta ama yine de durmadi, durmayacakti, cevap vermeyecekti, yakalasa bile onunla konusmayacakti. Artik eskiler yoktu, eski anilar yoktu, eski duygular sönmüstü. Yoksa sönmemis miydi? Hala kalbi daha hizli atmiyor muydu varligini hissedince, hala en büyük özlemi onun gözlerine askla bakmasi degil miydi? Böyle olsa bile ne degisirdi ki? O hala kalbinde kötülük barindiriyordu ve bu yeterliydi. ''Osca nereye kadar kaçmayi düsünüyorsun?'' *Bilmiyorum, gerçekten bilmiyorum.* diye içinden geçirdi.
Büyük bir koruluga yaklasiyordu ve oraya girmekten baska çaresi kalmamisti. Ayak seslerinin yükseldigini duyunca onun kostugunu anladi ve kosmaya basladi. O mesafeyi hizlica kapatmaya devam ederken Oscar korulukta nereye gittigini bilmeden ümitsizce kosuyordu. Omzunu tutan el düsmesine neden oldu ve yere yapisti, o da Oscar'in üstüne düstü. ''Özür dilerim, sana bosuna kaçtigini söylemistim.'' Elini yavasça Oscar'in yüzüne götürdü ve saçlarini kenara atti. Onun bu hareketiyle Oscar basini yana çevirdi, onun altinda kurtulmak için çabaliyordu. Ama kollarini öyle bir tutmustu ki kipirdatamiyordu. Sadece ayaklariyla ona tekmeler savurmaya çalisiyordu. Tabi bu da sadece bos bi çabadan ibaretti. ''Osca! Lütfen bir dakika için çirpinmayi birakip düzgünce dur. Hey! Sana diyorum!'' Belki de tüm gücünü yitirene kadar devam edecekti. Helen kipirdatmamasi için basini tuttu ve yüzünü Oscar'inkine yaklastirdi. Oscar'i öpmek üzereyken Helen'in suratina tükürmesiyle yüzünü geri çekti. Yavasça Oscar'in üzerinden kalkti ve bir agacin altina oturup cebinden mendil çikartti ve yüzünü temizledi. Oscar ise hiç kipirdamadan ayni sekilde duruyordu. Bir süre sonra yukari kaymis olan t´shirtinu düzeltti ve ayaga kalkip yerden okul çantasini aldi.Helen'e hiç bakmadan geldigi yöne dogru yürümeye basladi. Helen'in hiç tepki vermemesine sasirmisti ama hiç umursamadan devam etti. Eger kendisini öpmesine izin verseydi, biliyordu ki ona karsi koyamayacakti, gözlerine baktigi an onu affedecekti. Bu yüzden sadece yürüdü. ''Bunu bize niye yapiyorsun? Söylesene Osca! Konus benimle. Bagir, çiglik at, vur! Birseyler yap iste! Lütfen... Sadece birseyler söyle.'' Bagrislarinin ardindan gelen yalvaris sahte degildi. Oscar bunu biliyordu. ''Ben bize hiçbir sey yapmadim Helen. Çünkü biz diye birsey yok, hiçbir zaman olmadi, olamadi. Ve inan bana bunun suçlusu ben degilim. Kendi günahlarini benim üzerimden telafi etmeye çalisma. Bu sadece kendini kandirmak olur.'' Kendini aglamamak için zor tutarak döndü ve yürümeye devam etti. Onun sessiz çigliklarini, yalvarislarini duymamak için zihnini kapayarak ilerledi. Günesin sönmekte olan son isiklarinin ardinda ona veda etmeden ilerlerdi.
Çarş. Ağus. 12, 2009 1:40 am
