Eva Casey Cole

Zifiri karanlıkta yürümeye başlamıştı. Elleri ve ayakları tutmuyordu. Sarı saçları, yeşil gözleriyle etrafa ışıltı saçıyordu. Karşı kaldırımdan biri Maria’ya doğru geliyordu. Maria öncelikle irkilmişti. Karşıdan gelenin kim olduğunu anlamak için gözleriyle süzüyordu. Maria’nın yüzüne bir ışık geldi. Karşıdan gelen kadın Maria’nın yüzüne ışık tutuyordu. Maria koşmaya başladı. Tam o anda bir mağazaya çarpıp yere düştü. Kadın Maria’yı tutup bir arabaya bindirdi. Maria arabadan çıkmaya çalışırken başının kanadığını gördü. Elini başına koyduğunda akan kan onu korkuttu. Elbisesinden bir parça kopartarak başına bağladı. Kadın siyah giyinmişti. Maria sanki onu tanıyordu.

“ Sen kimsin? ”

Konuşmakta güçlük çeken Maria kadın bu soruyu yanıtsız bırakırsa arabadan çıkma çabalarına devam edeceğini düşünüyordu. Sessizce cevabını bekliyordu. Başı oldukça kanıyordu. Maria halen bir cevap bekliyordu.

“ Cevap vermesen de olur. Ben hatırlamaya çalışacağım.”

Maria pekte hatırlamış gibi bakmıyordu. Kafasını kaşıdı. Sanırım bir şeyler hatırlıyordu. O sırada St. Mungo’ya vardılar. Görevliler Maria’yı arabadan çıkartırken Maria onu hatırladı o Lucy’ydi. Lucy Maria’nın eski dostuydu. İçeriye girmişlerdi. Lucy doktora bir şeyler anlatırken Maria onlara kulak misafiri oldu. Başının kanamasının nedeni Lucy’nin Maria’yı düşürmek için bir büyü yapmasıymış. Maria’yı hemen 4. kata çıkardılar. Büyücü hatalarının katına çıkması lazımdı. Maria bunu Lucy’nin bilerek yaptığını düşünüyordu. Bir yere yatırıldı. Maria tedavi olmaktan hoşnut değildi. Kendisine dokunan elleri sürekli itiyordu. En sonunda doktorlar Maria’nın tedavisini bitirmişti. Maria ayağa kalktı ve Lucy’ye bir tokat attı. Lucy şaşkın bir ifadeyle Maria’ya bakıyordu.

“ Demek bana büyü yaptın. Böyle bir şeye nasıl kalkışırsın? Senden nefret ediyorum! ”

Lucy ağlayarak koşmaya başladı. Arkasından bakmaya bile tenezzül etmeyen Maria yatağına doğru yöneldi. Başını yastığa koyarak derin bir uykuya daldı. Maria sabah kalktığında Lucy baş ucundaki koltukta uyuyordu. Maria aşağılayıcı bir tavırla ona bakarken Lucy kalktı. Dün gece için gerçekten mahcup olmuştu. Yüzü asık teni solgundu. Mavi puantiyeli kısa bir elbise giymişti. Fazla dargınlığın iyi olmayacağını düşünen Maria barışmaya karar verdi.

“ Seni affediyorum. ”

Lucy’nin yüzünde bir gülümseme oluşmuştu. Utancından kırmızılaşan yanaklarıyla çok sevimli duruyordu. Maria daha fazla dayanamayıp Lucy’nin kollarına atladı. Lucy ona sıkıcasına sarıldı. Biraz sonrada Maria’nın taburcu olduğu haberi geldi. Lucy sevinçten ne yapacağını bilmiyordu. Maria’yı tuttuğu gibi arabaya koydu ve Maria’nın evine gitmek için yola koyuldular. Yolda hiç konuşmayan Lucy ve Maria eve vardıklarında vedalaşırken kendilerini tutamayıp ağlamaya başladılar. Ağlamaktan kıpkırmızı olan gözlerini silerken son bir kez birbirlerine sarıldılar.

“ Umarım tekrar görüşürüz. ”

Maria sevinçle bu sözleri haykırırken Lucy’nin gözyaşları dinmek bilmiyordu. Vedalaştıktan sonra evine giren Maria kapıyı kapattığı anda çömeldi ve ağlamaya devam etti. Çünkü Maria Lucy’nin gerçektende unutulmaz bir dost olduğunu düşünüyordu.

“ Dost kara günde belli olur diye boşuna dememişler. ”

Bu sözleri söyledikten sonra Lucy’de Maria’da kendi hayatını kurdu. Uzun bir süre görüşmemenin hasretini dindiren Lucy ve Maria her gün belirli saatlerde görüşüyorlar.

# Renkler birbiriyle uyumlu ve göz yormuyor. Paragraflar biraz kısa olmuş. Ama genel olarak güzel görünüyor. / 30
# Kurgu sıradan olsa da idare eder. Betimlemeleri geliştirmelisin. Akıcılık iyi... / 25
# Yazım hatası sadece bir yerde var(yani iyi anlamında x)). Noktalamalar güzel ancak virgül kullanmanı şiddetle tavsiye ediyorum. 'Yaptı, etti, baktı' tarzı şeyler çok. Birde isimleri aşırı derecede çok tekrar etmişsin. / 20

+1
Puan: 76
# Derlere *istersen* katılabilirsin.