Kaderin Oyunu...

Sonunda o aptal okul dönem tatiline girdirmişti. Ne kadar sıkıcı ve kötü anım varsa o okuldaydı ama unutamadığım tek şey Claire adlı öğrencimdi. Aslında onda öğrencilikten fazlası vardı. O farklı bir öğrenciydi. Ona aşık olmuştum. Bu tatil bana çok iyi gelicekti. Hem onu bir süre görmezsem içimdeki aşk azalır. Bu okul hiç kapanmıyacak sanmıştım. Kafayı yiyecektim. O gece beni yeniden hayata döndürdü. Ah çok zayıfım onu asla unutamıyacağım. Belkide intar etmeliyim. Lordu öldürmeye kalkarım ve orada sesizce hayattan koparım. Saçmalık yaşamayı sevmesemde saçmalık. Bu aptal park o kadar sesizdiki düşüncelerimin sesi bile duyuluyordu. Hiç kimse yoktu. İngiltere sana çok iyi gelicektir diyen lanet Geonna. Ben hayatımın hatasını çok küçükken yaptım. Aşkım için ölüm yiyen oldum. Hayatımın böyle olmasını kendim seçtim. Annem ve babamı öldürüp beni öksüz bırakan ölüm yiyenlerden biriyim artık. Bu yola sapanların gelecekleri pek iç açıcı olmuyor. Keşke bir Zümrüdünanka olsam dediğim zamanlar oluyor ; en azından başında bana tapın diyen bir Lord yok. Bu aptal hayatı ben seçtim şimdi pişman olsamda oldu bir kere ; bunu değiştiremem. Şuanda Geonnaya göre kafa dinlemek için en güzel ülke olan İngilterede pekde iç açıcı değilim açıkcası. O boş sokak parkında turlarken ve sıkıntım son sınırını aşarken birde aptal kafamın ağrıması başlarken yere yapışmamak için zor dengemi sağladım. Belkide İngiltereden bir an önce gitmeliydim çünkü bana pek yaramamıştı sanırım. İlk gördüğüm banka kendimi hızlıca attım. Sanki ölücek gibiydim. Beynim yerinden çıkıcaktı. Evet yarın ilk işim İngiltereden uzaklaşmak olucaktı. Burası hayatımda gördüğüm en sakin yerdi. Burası İngiltere'nin en sakin yeriydi. İnsanlar bu sokak parkı yerine alışveriş merkezlerinde süper marketlerde takılıyordu. Oralar bana göre değildi. Hayatımda pek çok kez aşık oldum. Sanırım gittikçe bu duyguyu kaybediyordum. Başımın ağrısı dinmeye başlamıştı. Artık bir oh çekebilirdim. Burası beni deli ediyordu. Yasak ormanı bile özlemiştim. Bu sesizlik daha fazla sürerse ben kafayı yiyecektim. Sanki kafamda hala Claire vardı. Onu unutamıyordum. Onla armızda utanç verici onca şey olduktan sonra birdaha onun yüzüne nasıl bakarım diye düşünürken. Baş ağrım tamamen bitmişti. Sabırsızlıkla burdan gidiceğim günü bekliyordum. Sanırım birdaha asla ve asla İngiltere tatili yapmıyacaktım. Belki Fransa olabilirdi. Hayatımın en kötü günlerinden birini geçiriyordum. Beni bu sıkıntıdan kurtarmak için gelen bir kahraman bekliyordum.

Aşka yenik düşmüştü kalbim ama bunu engelliyemiyordum. Onun yanında olmak beni rahatlatıyor ve ondan kopamıyorum. Banktan hızlıca kalkıp gitmek istiyorum ama sanki ellerime ve bacaklarıma zincir vurulmuş gibi hareketsiz kalıyorum. Ona sırılsıklam aşığım. O benim hayatımın bir yarısı o benim meleğim. Gördüğüm en güzel melekti Claire ; vücuduma zincirler vurulsada dudaklarım hala vardı. Yumuşak ellerini benim yanaklarımda gezdiriyor ve bana aşk dolu bakıyordu. O aşık bakışlarından bir tane daha bana göndererek " Özledim seni..." dedi. Bu sözler beni ona dahada yakınlaştırıyordu. Onun o deniz mavisi gözlerine bakarken uzun ve güzel bir rüyaya dalıyordum. Şuan ne o geceyi düşünüyordum nede şuan yapıcağım şeyin bir yanlış daha olduğunu. Yavaşça dudaklarımı onun dolgun ve güzel dudaklarıyla birleştirdim. Bu bir rüya ise hiç bitmesin istiyordum. Eğer rüya değil ise zamanın durmasını istiyordum. Ona öylesine aşıktım ki... Dudaklarımı yavaşka onun dudaklarından çektim ve " Bende seni özledim. " dedim. Şaşkındım ama onun kusursuz yüzüne baktıkça bunu tekrar yapmak geliyordu içimden. O benim herşeyimdi. Ona hayat dolu bakışlarla baktım ve " Seni seviyorum ve ne olursa olsun seni sevicem. Sensiz yapamam Claire sensiz yaşıyamam. Lütfen benden ayrılma. Ölmek istemiyorum Claire zaten sensiz ölüyüm. Annem babam hayatımdaki tüm değer verdiğim kişiler öldü. Birtek sen vasın sende gidersen... " dedim ve ona sıkıca sarıldım. Gözlerimden akan yaşlar Claire'ın saçlarına dökülüyordu. O hayata tekrar tutunmam için tek şansımdı eğer bu şansıda kaybedersem hayattan sonsuza kadar kopucaktım. Ona öylesine sıkı sarılmıştım ki kollarımı onun kollarından ayıramıyordum. Artık herşeyi zamana bırakmak istemiyordum. Zamanı istediğim gibi değiştirmek istiyordum. Beni sadece Claire hayata tekrar bağlayabilirdi.

Onunla zamanımı cennetteymiş gibi güzel geçiriyordum ki Claire'ın azından çıkan söz herşeyi zorlaştırdı. “ Bu imkansız. Ve kalbime, hislerime rağmen… Öylece güvenmemi bekleyemezsiniz profesör. “ Bu Williamı fazlasıyla zorlamıştı. Herşeye rağmen bu soruya bir açıklama yapabilirdi William. " Tabiki senden hemen güvenmeni beklemiyorum. Benimde zamana ihtiyacım var. Senin duygularınla oynuyorsam gidebilirsin. Seni seviyorum. Sevmek kötü birşey değil ki... Ben küçük yaşda öksüz kaldım. Hiçkimsem olmadı. Annem ve babamı ölüm yiyenler öldürdü ve ben şimdi o aptal ölüm yiyenlerden biriyim. Keşke Lordla o anlaşmayı yapmasaydım. Ben hep Annem ve babam gibi bir Zümrüdüanka olmak istedim çünkü bir ailem olucaktı. Arkadaşlarım ailem olucaktı. Bak şuan hiçbir arkadaşım yok. Hiç kimsem yok ; bu hayat kolay değil. Sadece aşkım ve sen varsın. Sana bunları neden anlattığımı bilmiyorum. Galiba içimdekileri dökmek istedim. Bu imkansız değil ; bir şansımız olmalı. Her zaman şansımı denemişimdir. Senlede deniyebiliriz. Biliyorum çok saçma ama sana aşığım. Lütfen bana güven. " dedim ne saçmaladığımı bende bilmiyordum ama içimdeki sakladığım herşeyi sonunda birine dökmüştüm. Bu beni rahatlatmıştı. Yağmur hızlanmaya başlamıştı. Yağmur damlaları sanki kurşun gibi yağıyordu. Bende üşümeye başlamıştım ama umrumda bile değildi. Tek düşündüğüm Claire'a bunları teker teker anlatmak. " Senden güvenmeni bekliyorum Claire. Artık hiçbir anımı zamana bırakamam. Bunca kötü anım herşeyi zamana bırakmam yüzünden oldu. Senide zamana bırakamam. Senide benden koparırsa..." Ona duyduğum aşk asla bitmeyecekti. Şimdi beni terk edip gitse bile hatta birdaha onu hiç görmesem bile ona aşıktım; hepte öyle kalıcaktım. Ama hayatımından bir parça daha kopucaktı. Taki bu parçalar bittiğinde bende hayattan kopucaktım. Ondan tek istediğim beni anlamasıydı. Bende güzel bir hayat yaşamadım. Şansız küçük bir öksüzdüm. Claire'ın güzel yüzüne kilitlendim ve onun ağzından çıkacak kelimeleri duymak için can atıyordum.


Not: William Claire'a deli gibi aşık <3

Bu olay Williamı derinden etkilemişti. Artık hiçbirşey hissetmiyordu. Artık rahat değildi. Ona gitme bile diyememişti. Kısık sesle, mırıldanarak " Gitme-gitme-gitme beni bırakma. Seni seviyorum gitme. " dedi bu mırıldanışı kendi bile tam duyamamıştı. Yeniden içine nefret ve öfke dolmuştu. İçindeki heyecan aşk öfke ve nefretle yer değiştirmişti. Artık rahat değildi. Peki geri gelicekmiydi ; ne olursa olsun ona deli gibi aşıktı William. Damarlarından akan kanlar sanki akmıyordu. Kalbine bir ağrı saplandı. Yakışıklı büyücü bir eliyle kalbini tutuyordu ; bu acıya dayanmak için dişlerini sıkıca sıkıyordu. Herşey dönmeye başlamıştı. Giderek ortam geriliyordu. İlk gördüğü banka yavaşça yürümeye başladı. Bayılmamak için kendini zor tutuyordu. Tüm gücüyle gayratiyle ilerlemeye devam etti ve sonunda o beklediği banka oturdu. Kalbindeki ağrı geçmemişti. Beyni sulanmış gibiydi. Gözleri tam görmüyordu. Vücudu gittikçe sıcaklaşıyordu. Şaçlarından dökülen terler gözlerinden akan göz yaşlarıyla birleşiyordu. Bu olay yakışıklı büyücüyü çok etkilemişti. Gözlerini gittikçe kısıyordu ve " Gitme Claire lütfen gitme lütfen beni bırakma. " dedim ama çoktan gitmişti bile; hiçkimse yoktu. Herzaman ki gibi hiçkimsem yoktu. Sadece ruhum ve ben vardım ama onuda şuan kaybediyordum. Herşeyim elimden yavaşça gidiyordu. Gözlerim tamamen kapandı. Artık yaşadığımı bile hissetmiyordum. Yakışıklı büyücü yavaşça zorlukla oturduğu banktan düştü. Kalbim acı içinde kıvrılıyordu. Vücut sıcaklığım ölümcül bir hal almıştı. Yakışıklı büyücü gittikçe aklını yitiriyordu. " Gitme " deyip duruyordu sadece. Vücut kasları çalışmıyordu ve son kez " Gitme..." dedi ve derin bir uykuya daldı. Acilen herhangi bir hastaneye götürülmesi gerekiyordu. Kendi kendine küçüklük anılarını hatırlayıp ben zayıf değilim diyordu. Şuan zayıf olsada. Damarlarına sanki zehir akıyormuş gibi vücudu tamamen morarmıştı. Acilen bir yardım istiyordu...