Yaratık Alımları

Josh Rİchmond ben vampir olmaya çalışmıyorum o ReyMysterio benim arkadaşımın ve ben o bizdeyken yanlışlıkla ben koydum koymamı o zorladı yoksa koymıycaktım küserim dedi bende koydum

Rütbeniz veriliyor. Başvurunuz kabul edildi.

Başvurunuz onaylandı fakat; ünlünüzü değiştirmeniz gerekiyor çünkü ben kullanıyorum.^^

Karakter Ad-Soyad: Elizabeth May Warner
Yaş:19
Kişisel Özellikler: Soğukkanlı, sessiz ve adaletlidir. Kimsenin haksız düşürülmesine izin vermez.
Örnek Rpg:
Topladı bütün cesaretini. Karanlıktan değil kendinden korkuyordu. İçindeydi karanlık. Ay ışığı kapalı perdelere rağmen loş kılıyordu odayı. "Ay tutulması olsa keşke" dedi o anda. Hatta bir daha dönmemek üzere terk etse insanlığı.

Uykusuzluktan olsa gerek, damağında bir kuruluk, sesinde bir boğukluk vardı bütün gün. Geçti aynanın karşısına ve göz attı alelacele. İnsan kıvrımları olan bir karaltıdan başka bir şey yoktu içinde. Gerçekten o muydu bu? Neden düşmüştü omuzları? Neden öne eğik başı?

Bitmeliydi artık her şey. Bencillikten değil daha fazla acıyı kaldıramayışından. Yoksa ne olurdu ki her gece ağlasa. Daha doğarken yapmaz mıydı insan ilk ağlamasını? Ne olurdu anıları her gün yargılasa ve cezalandırsaydı onu? Daha on yaşındayken kayıp gitmiş duyguların ve anıların acısını çekmeye, duygularını her zaman dolambaçlı yoldan anlatmayı sevmeye başlamıştı nasıl olsa. Zaten ne onun canı yanıyordu, ne de o acıydı. Canları yanan başka insanlardı, onları gözetleyip gözyaşlarına boğulansa o. Diğerleri doğuştan duygusal, melankolik adıyla yargıladı onu. Hatta bazıları -daha açık sözlü olanları- aşırı korkak sıfatını uygun gördü. Bunlar hiçbir zaman umurunda olmadı. Şimdi içinden kendine kızmaya başladı. "Boş ver düşünme şimdi bunları. Odaklan sadece. Odaklan ki çocuk gibi ağlamaya başlayarak iki büklüm yığılma yine yere. Bitir artık her şeyi..."

Uzattı ellerini nazikçe ileriye doğru sanki onun ellerine değeceklermiş gibi. Hayret! Aynı korkuyu, aynı çekimserliği duyumsadı yıllar sonra. Birkaç çıtırtı sesi duydu önce. Elinde kibritin bir anda alev almasını çocuksu bir ilgiyle izledim. Alevi yaklaştırdı gözüne. Şeffaflığı sarhoş ediyordu benliğini. Bu şeffaflıkla boğuşurken belki kazayla yakardı tek suçlu göz bebeklerini.
Kibritin alevi elinin derisini siyahlaştırmaya başlayınca tutuşturdu sevgi damlacıklarının son kırıntısı fotoğrafın uçlarını. Isıdan kıvrılmaya başladı önce uçları, kaçmak istiyordu o ateşten besbelli. Kaçmaya fazla gücü kalmadı yada artık o da bitirmek istiyordu. Öylece bırakıverdi kendini birden. Çığlık atar gibi ince çıtırtılar yükseliyordu her yerinden. Yanışını doyumsuz bir zevk ve tiksintiyle izlerken içinde savaşlar patlak veriyordu. Bir duygular saldırıyordu bir mantık. Kazanan yoktu. Üzerindeki topraklara daha fazla zarar veriyorlardı sadece. Gözünü duvarda asılı resimlere dikerek bıraktı fotoğrafı kül tablasının içine. Kendine itiraf etmeye korkuyordu ama o fotoğrafı bir daha yanarken görmek istemiyordu. Hep kaçmıştı hayatı boyunca kendine vereceği cevaplardan. Sorular, sorunlar, gerçekler, yalanlar.

Karanlık odada yüzüne vuran son alev ışığı da yok olunca başladı hıçkıra hıçkıra ağlamaya. Şimdi olsa cesaret edemezdi yakmaya. Geceler boyu o fotoğrafa sarılıp uyumuştu ağlayarak. Yenik düştüğü her gün o resme bakarak cesaretini toplamıştı. İnsanların arasında yalnızlığını hissettiğimde usulca çıkararak bakmıştı ona. Hatta bazen deliler gibi sohbet etmişti onunla. Deli... Ama hiç soru sormamıştı ona. Cevap verememesinden korkuyordu. O yüzden hep o konuştu, resim dinledi. İronik hayatını kasıp kavururken ve o tatlı deja-vular diyarında kendini kaybettiğinde adres sorduğu bir tek o vardı. Çekip çıkardı onu her seferinde. Hep dünyaya basmaktan kaynaklanmıştı sorunları. Bulutların üzerinde uçmak, sevinçten göz yaşı dökmek, mutluluktan kendi kendine dans etmek ne demek bilmedi. Küçük bir çocukken yaşadığı olmuştu elbette. Ama anılar ne kadar bilmekle orantılıdır ki? Her geçen gün kısıtlandı özgürlüğü. Çok özledi kaygısızlığı. Çok aradı onu düşürdüğü yeri. Oturduğu koltuktan yavaşça kalktı. Onu düşürdüğü yere değil de onu bütün dünyanın kaybettiği yeri iyi biliyordu Emily. Uzun siyah seyahat cüppesini giydi ve şehirdeki tek mezarlığa bir "pof" sesiyle cisimlendi.

Aslında bu saatte mezarlıkta olmak pek akıllaca bir iş değildi fakat vampirler içinse Emily'e bulaşmak pek akıllıca olmazdı. Eli asasında aklı ise yıllar önce ölmüş sevgilisindeydi. Her zaman iyilik sever ve iyimser olmuştu Hann. En üzgün zamanlarında onu hemen neşelendirirdi. Bir kere bile olsa üzgün olduğunu görmemişti onun. Hep gözleri parlar hep insanlara yardım etmeye çalışırdı. Hann bir çatışmada aptal bir yoldaşlık üyesinin asasından çıkan aptal bir lanetle hayatını kaybetmişti. Hann, bunları hiçbir zaman haketmemişti. Her an tek düşündüğü insanlardı bu yüzden ölüm yiyen olmuştu zaten karanlık onu da içine almıştı.

Gözlerinden süzülen birkaç damla yaşı sildi. Ve o anda mezarlığa girdiğini farketti. Hann'in mezarı derinlerdeydi. Oraya doğru ilerlerken içinde garip bir neşe vardı. Ölmüş olsa bile arkasında bıraktığı mutluluk gitmemişti. Ona yaklaşmış olmak hisse hala büyük bir mutlulukla dolduruyordu Emily'nin içini. Etrafa sarı bir ışık saçması için büyülenmiş mezar taşı karanlık mezarlıkta hemen dikkat çekti. Emily oraya ulaştı ve mezarın kenarına çömeldi. Mezar taşını bir kere daha okudu ve sevgilisinin kendi sözlerine yine hayran kaldı:

"Ölüm varılacak bir son değil varılacak bir başlangıçtır.***"

Gözleri bu defa yaşlarla doldu ve başını mezara koydu.Her şey fululaşmaya başlamıştı. Gözlerindeki yaşlar bulandırıyordu etrafı. "Belki de birbirimizi sevmek değil sadece hislerimize dokunmak için doğmuştuk. Sevmek! Birkaç öpücük, birkaç tebessüm, birkaç sarılma değildir sevmek. En karanlık yanlarını bilmek, dokunulmamış hislerinin farkına varmak, binlerce kilometre uzaktayken bile ağladığını hissetmek, mantığın doyumsuz bir sahtekarlıkla bedeni ele geçirdiği sırada her şeyi bir kenara bırakarak koşmaktır ona. Göz yaşı döktüğünde bunu onunla bağdaştırıp bir kenarda toplamak, acımasız kaygılarla sevdikleriniz hakkında düşündüğünüz şeyleri bile onun mutluluğuyla karşılaştırabilmek, hayalleri gerçeklerle ayrı tutamamak, boğuk şarkılarda onun sesinden, onun hayatından bir şeyler aramak, bulamayınca şarkıya küsmek, kimsesiz olduğunda bir gün onu göreceğini ümit ederek yaşama sarılmaktır sevmek." Bir an için kendine inanamadı. O bir ölüm yiyendi. Bu düşünceler ona çok tersti. Sonra birden "Hıh ben ölüm yiyen olmayı keyfimden seçmedim heralde Hann'a bunu yapanı bulmak için seçtim. Bir kez olsun güçlünün yanında yer alıp kendimi güçlü kılmak için seçtim onlara hizmet etmek için değil." dedi.

Gitme vakti çoktan gelmişti. Birkaç adım geriledi ve gitmeden önce son bir kez ona baktı. Ona elveda etti ve oradan ayrılmak üzere mezarlığın çıkışına doğru yürümeye başladı. Adımları kısa ve yavaştı. Sanki buradan gitmek istemiyor gibiydi. Mezarlığın büyük demir kapısına vardı. Bir gece için terk ettiği rutin yaşamına geri dönmek için cisimlendi. Evin kapısının önünde durdu. Çünkü içeride bir lamba yanıyordu. Aklını kaçırmadıysa ya da bunamadıysa bir lambayı açık bırakmadığından emindi. Zaten o lambaları kullanmazdı ki... Şömine onun için o görevleri üstlenmişti. Yavaşça içeri girdi. Asasını göüs hizasında kaldırdı. Bu gece birine bir lanet savurmaya hiç çekinmezdi. Gözünü karartmıştı artık. Her zaman kendinin oturduğu eski koltuğunda biri oturuyordu. Duvara vuran kalıplı gölgesinden bir erkek olduğu açıkça belliydi. Emily "Kimsin sen?" diye haykırarak sorduğunda ise ona hiçbir yanıt vermedi. Emily birkaç adım daha yaklaştı ve adamın yüzünğ netçe görebileceği bir yere geçti. Ama o anda başından aşağı sanki buz gibi bir su dökülmüştü. "Olamaz" dedi içinden. Suratı bir anda kireç gibi bembeyaz oldu. Ama bu şaşkınlığı fazla uzun sürmedi. Şaşkınlıktan yere düşürdüğü asasını tekrar aldı ve bir zamanlar babası olan adama doğrulttu. "Avada Ked-" diye haykırırken bir anda kendini yerde buldu. İçinde yıllar önce ona karşı yaktığı ateş alevlendi alevlendi ve kocaman oldu. Ayağa kalktı.

"Ne cürretle buraya tekrar geliyorsun ha? Yeniden hayatımı mahvedmek için mi geldin? Defol git burdan DEFOOOL!!!"

Şimdi göğüsü hızla inip kalkıyordu. Bütün vücudu zangır zangır titriyordu. Ama Tom en ufak bir tepki vermedi. Emily'i yanına çağırdı oturmasını gösteren bir işaret yaptı. Emily önce reddettii. Ama sonra oturdu.

"Ne var niye geldin?"

dedi güçlü olmaya çalışıyordu. Tom yavaşça doğruldu. Kurumuş dudaklarından kelimeler parça bölük döküldü.

"Buraya seni üzmek için gelmedim. Sadece sana açıklamak istediğim birşey var. Senin baban olarak senin üzülmene dayanamıyorum ve uzun bir süredir seni takip ediyorum. Sevgilini öldüren o insanı bulmak istediğini yüreğinin nasıl intikam ateşiyle yandığını biliyorum. Az önce beni burda anlatmak istediklerimi anlatmadan öldürseydin bunu yeterince hak etmemiş olacaktım. Çünkü bana yeterince kızmıyorsun. Seninle farklı taraflarda olmamızın sende uyandırdığı kin beni öldürmen için iyi bir neden ama sana söylemek istediğim birşey daha var. HANN'IN KATİLİ BENİM!!"

Emily babasının söylediklerini hazmetmeye çalışırken babası ayağa kalktı ve asasını yere attı. Emily ise büyük bir şaşkınlık ve öfkeyle onu takip etti. Şimdi ikiside ayaktaydı. Emily'nin masmavi gözleri babasının gözlerini delip geçerken dudaklarından dökülen iki kelimede öz babasının kalbinin delip geçti.

"Avada Kedavra"

Babası ipleri kesilmiş bir kukla gibi yere yığılırken içinde en ufak bir pişmanlık yoktu Emily'nin. Aksine içinde bir sevinç vardı. İntikam ateşi sonunda sönmüştü.



Hayalet mi Vampir mi?: vampir

Karakter Ad-Soyad: Daniel Lee Howard
Yaş:21
Kişisel Özellikler: Sevdiklerine karşı korumacı, soğukkanlı, Yardımsever, cesur
Örnek Rpg:
Gözlerini açtığında önünde beyaz bir kağıt duruyordu. Yeni bir sayfa. Üzerine hiçbir şey yazılmamış bembeyaz bir sayfa. Yanında da ucu sipsivri açılmış bir kurşun kalem. Sessizlik. Yani tam olarak sessizlik de denemez. Arkadan bir saatin tıkırtısı duyuluyor. Kısık açılmış radyodan kulak tırmalamayan, dikkat dağıtmayan yine de odayı ıssızlığından kurtaran bir müzik yayılıyor. Radyonun sesi dışarıda usul usul yağan yağmurun sesine karışıyor. Masanın üzerinde dumanı tüten, çevreye mis gibi kokular saçan bir bardak kahve. Taptaze, serin sabah rüzgarı pencerenin tüllerini hafifçe dalgalandırıyor. Bulutların arasından sızan güneş ışıkları ağaçların yapraklarındaki yağmur damlalarına parlatıyor. Dışarıda kimsecikler yok.
Gözlerini kapadı. Düşüncelerinde eli sipsivri açılmış kurşun kaleme uzandı. Kalemin tahtasının üşütmeyen sertliğini hisseti parmaklarında. Sonra kağıdın üzerinde dolaşan yumuşak ucun tatlı bir mırıltı gibi gelen sesini duydu. Bir süre arkasında izler bırakarak kağıdın üzerinde kayan kalemi izledi. Yazdıklarını okumaya çalıştı, başaramadı.
Yeniden gözlerini açtı. Karşısında boş bir beyaz kağıt duruyordu, ama masanın üzerinde dumanı tüten bir kahve fincanı yoktu. Zaten masanın üzerinde kahve fincanı koyabilecek bir yer de yoktu ki. Üstelik sivri uçlu bir kurşun kalem de yoktu. Masadaki çelik taklidi kalemliğin içinde üzerinde çeşitli şirketlerin reklamları olan tükenmez kalemler duruyordu. Kalemlk bilgisayar ekranının biraz arkasındaydı. Pek kullanılmadığı için birisi oraya itivermişti. Gözlerini masanın üzerindeki kağıt yığınlarında dolaştırdı. Bir yerlerde bir yanlışlık vardı. Vardı elbette. Birisi klavyesnin üzerine boş bir fotokopi kağıdı bırakmıştı. Bütün suç da bu kağıttaydı zaten. Sıradan bir fotokopi kağıdı olduğunu unutup onu yazılar yazmaya davet eder gibi göz kırpan bu kağıttaydı suç. Yoksa ne dışarıda yağmur yağıyordu ne de içeride radyo çalıyordu. Üstelik pencerelerde uçuşan tül perdeler filan da yoktu. Sessizlik olduğu doğruydu. Ses ve ısı yalıtımlı camlar kapalı olduğu için içeride klimanın hafif uğultusundan ve klavyelerin tıkırtılarından başka bir ses duyulmuyordu.
Suçlu gözlerle yanındaki masada oturan arkadaşına baktı. Arkadaşının gözleri ekran ve masanın üzerindeki kağıtlar arasında gidip gelirken parmakları sanki kendi başlarına hareket edermişçesine çevik ve uyumlu hareketlerle klavye üzerinde dolaşıyordu. Oysa onun klavyesinden çıt çıkmıyordu. Hep klavyenin üzerindeki o aptal fotokopi kağıdı yüzünden. Kağıdı öfkeyle klavyenin üzerinden çekti, tam buruşturup atacaktı ki aklına bir gün önce müdürün kağıtları boşuna harcayanlar konusunda söyledikleri geldi. Kağıdı alıp yerinden kalktı, yorgun adımlarıyla masaların arasındaki dar aralıktan geçip fotokopi makinasının yanına gitti. Kağıdı makinanın üzerine bıraktı ve yerine geçti. Masalardan birinde oturan bir kız o sırada işinden başını kaldırmıştı. Görmez gözlerle onun yerine oturuşunu izliyordu. Kıza gülümsedi. Kız da ona gülümsedi ama gülümsemesi gözlerine ulaşmadan sönmüştü.
Yerine oturur oturmaz parmakları kendiliklerinden klavyenin üzerine yerleşmiş ve dolaşmaya başlamışlardı. Şimdi onun da gözleri ekran ve masadaki kağıtlar arasında gidip geliyor, klavyesinden düzenli bir tıkırtı duyuluyordu. Kendini bu tıkırtının ahengine kaptırmıştı. Sanki güzel bir tren yolculuğuna çıkmıştı. Trenin penceresinin önünden kayar gibi geçen ağaçları, elektrik direklerini, camlara çarpacak kadar yaklaşan dalları, uzaklarda daha yavaş hareket eden evleri ve onlardan da uzaklardaki tepeleri seyretmeye daldı. Yine usul usul yağmur yağıyordu. İlle de yağmur... Ama usul usul... Sonra tren bir tünele daldı. Her yer kapkaranlık olmuştu.
Şaşkın gözleri kağıtlar ve ekran arasında gidip gelmeyi bıraktılar, karşısında duran koyu gri renkli ekrana bakmaya başladı. Parmakları hala klavyeden düzenli tıkırtılar çıkarmayı sürdürüyorlardı ama ekranda hiçbir şey görünmüyordu. Görünmezdi elbette. Bilgisayarı açmamıştı ki.
Birilerinin onu görüp görmediğini anlamak için çekingen gözlerle çevresine bakındı. Kimse farketmemişti neyse ki. Yavaşça uzanıp bilgisayarın açma düğmesini itti parmağıyla. Bilgisayardan çalışmaya başladığını gösteren gıcırtıyı andırır bir homurtu yükseldi. Artık çalışmaya başlayabilirdi.
Masadaki kağıt tomarını aldı, kenarlardan taşan kağıtları yerlerine itti. Bütün tomarı dik tutup masaya vurarak iyice bir düzeltti. Tarihlerine ve başlıklarına göre sıraya sokmak için kimi kağıtları aralardan çekip öne aldı. Tomar yeniden karışmıştı. Bir kez daha özenle düzeltti. O gün acilen bilgisayara girmesi gereken kağıtları ayırıp klavyenin sağına yerleştirdi. Bu sırada ekranda çalışması gereken dosya da açılmıştı. Gözleri kağıttaki sayıları izlerken parmakları yine kendi işlerine daldılar. Bir süre yazdıktan sonra yazdıklarını kontrol etmek için gözlerini ekrana çevirdi. Ekranda şunlar yazıyordu:

Sevgili babacığım
Bugün yine yağmur yağıyor. Tıpkı...

Gri ekranda parlayan beyaz harfler sürüp gidiyordu. Bu yazdıklarını gören oldu mu diye gözlerini çevresinde gezdirdiğinde odada kendisinde başka hiç kimse olmadığını farketti. Yalnız başına, küçük, tahta bir masanın başında oturuyordu. Parmakları hala klavyenin tuşları üzerinde dolaşıyorlardı ama bu bir bilgisayar klavyesi değildi. Bir daktiloydu. Siyah tuşları üzerine oyulmuş beyaz harfleri, kenardan dışarı doğru uzanan ince, parlak koluyla biraz eskice bir daktilo. Birden çok mutlu olmuştu. Neşe içinde mektubunu yazmaya koyuldu. Babasına son zamanlarda yaptıklarını, geçen gün evinin yakınındaki parkta karşılaştığı yaşlı adamı, yaşlı adamla aralarında geçen konuşmayı bir bir yazdı.
Evet epeyce konuşmuşlardı ihtiyarla. Binlerce gülümsemenin izini taşıyan kırışıklarla çevrili mavi gözlerini ona dikip içini okurcasına uzun uzun süzmüştü onu ihtiyar ilk önce. Sonra da neler yaptığını sormuştu. Nasıl da bocalamıştı adama cevap verirken. Önce işini anlatmıştı. Ne kadar önemli bir işi olduğunu yani. Üzerine dikilen mavi gözlerde anlayış okunuyordu. Yaşlı adam da ona hak vermişti. Binlerce insanın adreslerinin, eğitim düzeylerinin, gelirlerinin, mallarının mülklerinin kayıtlarını tutmanın çok önemli bir şey olduğunu o da kabul ediyordu. Sonra ona bir soru sormuştu yaşlı adam. Şimdi hatırlamıyordu ne sorduğunu. Tek hatırladığı şey ihtiyarın sorusu üzerine kafasının çok karıştığı ve birden adama evinden, okuduğu kitaplardan söz etmeye başladığıydı. Adam yine dinlemişti onu. Evini anlatırken pek ilgi göstermemişti aslında, ama geçenlerde bir eskicide bulduğu guguklu saatin durup dururken, zamanlı zamansız ötüşünü anlattığında mavi gözlerinde neşeli pırıltılar belirmişti. Sonra ihtiyara kitaplarını anlatmıştı. Çok kitabı vardı. Elbette hepsini okumamıştı henüz, ama zaman buldukça okuyordu onları. İhtiyar ona en çok sevdiği kitabın adını sorduğunda bir an için ne diyeceğini şaşırmıştı. İçinde nedense ona bakan bu ışıltılı, kısık gözleri etkileme isteği uyanmıştı. Kitapları içinde en değerlisi olduğunu düşündüğünün adını söyledi. Ağır, ciddi ve önemli bir kitaptı bu. Aslında ilk okuduğunda pek bir şey anlamamıştı ama ikinci, üçüncü okuyuşlarında kitabın derinliklerine girebildiğini hissetmişti. En sevdiği olmasa da en ciddiye aldığı kitabın bu olduğu kesindi. Ama mavi gözler onun içini okur gibi bakıyorlardı. Daha adını söylerken aslında bu kitabı pek sevmediğini belli ettiğini farketti. Sahi hangisiydi en sevdiği kitap? Birden aklına çocukluğunda okuduğu bir roman geldi. İnanılmaz bir yolculuğu anlatıyordu bu roman, ne başı vardı ne de sonu, ama öyle şeyler vardı ki içinde bu yaşa kadar beyninden silinmemişti. Evet o kitaptı en sevdiği kitap. Adını söyleyiverdi kitabın. İhtiyar şimdi ona sıcacık bakmaya başlamıştı. Sonra ne konuşmuşlardı hatırlamıyordu. Çünkü ondan sonra çocukluğunun o güzelim kitabının anılarına dalmış gitmişti.
Evet, o kitabı yeniden bulmalıydı. Ama nereden? Yalnızca adını hatırlıyordu, yazarını bile unutmuştu. Babasına sormayı düşündü. Nasıl soracaktı? Mektubunda sorabilirdi elbette. Mektup yazmıyor muydu nasıl olsa babasına? Kitabın adını yazmak için ellerini tuşlara uzattığında parmaklarının altındaki tuşların oyma beyaz harfli siyah tuşlar değil, ergonomik bilgisayar klavyesinin, kabartma harfli gri tuşları olduğunu farketti. Önündeki koyu gri ekranda beyaz sütunlar boyunca adlar ve sayılar uzanıyordu...
Sabahtan beri çalışıyordu, artık yorulmaya başlamıştı ama epeyce iş yapmıştı. Öteki masalarda oturan arkadaşlarına baktı, onlar da yorulduklarını gösteren hareketler yapıyorlardı. Kimisi gözlüğünü çıkarmış siliyor, kimisi ellerini beline koymuş sırtını dikleştirmeye çalışıyordu. Ayakta dolaşanlar da artmıştı. Birisi elinde bir bardak suyla kapıdan içeri giriyor, bir diğeri tuvaletlerin olduğu tarafa doğru gidiyordu. Ufaktan konuşmalar da başlamıştı. Biraz önce ona gülümseyen kız yan masadaki arkadaşına eğilmiş bir şey soruyordu. Arkadaşına çevirdiği gözlerde boş bakışların yerini biraz kıskanç bir merak almıştı. Kimbilir neler konuşuyorlardı. Konuşmalarından kulağına bir araba markası çalınmıştı. İkisinden biri ya bir araba almıştı, ya da alacaktı herhalde.
‘Araba güzel şey’ diye düşündü. Bir arabası olsaydı ne güzel gezerdi kimbilir. Üstelik sabahları otobüs kuyruklarında beklemekten de kurtulurdu. Ama en önemlisi şöyle upuzun bir yolculuğa çıkabilirdi. Nereye giderdi peki bir arabası olsaydı? İçinden bir ses ‘yağmurlu bir yere,’ diyordu. Nereden çıkmıştı bu yağmur şimdi? Dışarısı günlük güneşlikti. İçerideki klimadan anlaşılmıyordu ama herhalde çok da sıcak olmalıydı. Olsun onun arabasının da kliması olurdu. Serin bir arabanın içinde, televizyondaki araba reklamlarında olduğu gibi dağlara tırmanır, güzel kıyılar boyunca arabasını sürer dururdu. Gider giderdi... Gider giderdi... Peki sonra... İçindeki ses ‘dünya yuvarlaktır’ deyip hayallerini bozuncaya kadar arabasını sürüyordu ama bu kadar araba sürdükten sonra dönüp dolaşıp aynı yere geleceğini düşünmek işin büyüsünü kaçırdı. Peki araba almayacaktı o zaman. Zaten bir arabası olursa artık sabahları otobüs durağına giderken içinden geçtiği o güzel parkı da göremez olacaktı. Aslında arabasını otobüs durağının yakınına park edebilirdi belki, ama akşam yorgun argın işten döndüğünde böyle bir şeyi hiçbir zaman yapmayacağını çok iyi biliyordu. Hem araba sürmeyi de hiçbir zaman sevmemişti ki. Gideceği bir yer de yoktu.
Olmaz olur mu? O çocukluğundaki kitapta anlatılan türden başı ve sonu olmayan bir yolculuğa çıkabilirdi pekala. Ah, bir bulabilseydi şu kitabın yazarının adını. Belki hala yaşıyorsa ona bir mektup yazar ve böyle bir yolculuğa çıkabilmesi için ne gerektiğini sorabilirdi. Aslında neyin gerektiğini çok iyi bildiğini de işte tam o anda farketti. Gözleri ekrandan fotokopi makinasına doğru çevrildi. Evet, işte beyaz kağıt hala orada duruyordu. Artık onu fotokopi kağıdı diye aşağılamaktan vazgeçmişti. Boş bir beyaz kağıttı makinanın üzerinde duran. Bomboş, bembeyaz. Hızla ayağa kalktı. Masaların arasından danseder gibi süzülerek geçip fotokopi makinasının başına gitti. Kağıdı kaptı, yine danseder gibi adımlarla kapıya doğru yürüdü. Birbirleriyle konuşan iki kız onda bir gariplik olduğunu sezmiş gibi konuşmalarını kesmiş gözleriyle onu izliyorlardı. Kızların ikisine birden gülümsedi, başıyla neşeli bir selam verdi. Elindeki kağıdı gösterdi. Kızlar bir şey anlamamışlardı ama anlamış gibi yaptılar. Birdenbire neşeli selamına hiç uymayan bir açıklama yaparken buldu kendini;
‘Babam on yıl önce bugün ölmüştü, o gün usul usul yağmur yağıyordu. Bilseniz, öyle iyi, öyle hayat dolu bir insandı ki. Hep bir kayığı olsun istemişti, ama olmadı işte.’
Sonra elindeki beyaz kağıdı kızlara doğru salladı. O sırada birden gözleri parladı. Yandaki masalardan birinin üzerinde bir kurşun kalem görmüştü, hem de ucu sipsivri açılmış bir kurşun kalem. Hızla uzanıp kalemi kaptı ve koşar adımlarla kapıdan çıktı.
Deniz kıyısındaki çay bahçesinin küçük çaycısı ona dördüncü çayını verdiği sırada oraya gelirken satın aldığı bomboş bembeyaz kağıtların üçüncüsünü dolmak üzereydi. Biraz önce kıyıyı döven dalgaların birdenbire durulduğunu, gökyüzünü tatlı, alevli bir griliğin kapladığını fark etmemişti bile. Kalemi nemlenen kağıdın üzerinde yazmaz olunca başını kaldırmasaydı usulca başlayan yağmurun da farkına bile varmayacaktı.
Hayalet mi Vampir mi?:Vampir

Karakter Ad-Soyad:Rosemarie Hathaway
Yaş:20
Kişisel Özellikler:
Hayvanları çok sever onlara zarar gelmesin diye insan kanı içer. Hayvanlar ona göre çok masum varlıklar en azından insanlar kadar şeytani değil. Bu yüzden insan avlar.
Ama asla bebek yada çocuk avlamaz.
çoğunlukla insanken sinirini bozanları ve ya suçluları çok susadığında da ona sarkıntılık eden gençleri avlar. Kendi türünden de nefret ettikleri vardır. Örn: Kendini birşey sanan vampirleri ve kurtlarla anlaşmaları olduğunu iddia eden vampirleri
RPG Puanı: 78
Hayalet mi Vampir mi?: Vampir

Rütbeniz veriliyor.

Karakter Ad-Soyad: Rita Bagterlayer
Yaş:19 yaşında
Kişisel Özellikler:cesur, çevik, hızlı, hırslı,maceracı, zarif
RPG Puanı[En az 70 olmalıdır]:75(thalia' nın puanının buraya da geçirilmesi için başvuru yaptım)
Hayalet mi Vampir mi?:Vampir

Alındınız. Bundan sonra vampir alımları sona ermiştir. Sadece hayalet alımları yapılacaktır.

Karakter Ad-Soyad:Lessie Whibley Lavigne
Yaş:16
Kişisel Özellikler:Kötü ruhlu, kendisinden üstün kimseyi istemeyen, alaycı ve şımarık bir kızdır ^^
RPG Puanı[En az 70 olmalıdır]:75
Hayalet mi Vampir mi?:Hayalet

Rütbeniz veriliyor.

-Edit-

Rolande Addié demiş ki:

Alındınız. Bundan sonra vampir alımları sona ermiştir. Sadece hayalet alımları yapılacaktır.

En son bunu demiştim canım.

Başvurunuz onaylanmıştır.