Yorgunluk kahvesi

Konu: Yorgunluk kahvesi Ptsi Ağus. 17, 2009 3:05 pm

Kişiler: Miller & Dora
Kurgu: Bakanlıktan yorgunluk kahvesi içmeye çıkarlar ve olay gelişir

Konu: Geri: Yorgunluk kahvesi Ptsi Ağus. 17, 2009 4:10 pm

Dora Wentworth’un teklifini kabul etmişlerdi. Bakanlıktan çıkıp yavaş yavaş yürüyerek Dream Cafe’ye doğru yola çıktılar. Konuşmuyorlardı. Arada bir de olsa birbirlerine fark ettirmemeye çalışarak birbirlerine bakıyorlar ve anlamsızca gülümsüyorlardı. Hava bunaltıcı ve bir o kadar da yorucu idi. En sonunda Dream Cafe’de bulmuşlardı çift kendini. İçeriye salına salına girdiler. İçeride çalışanlardan başka kimse yoktu. Sessizlik tamda ihtiyaçları olan şeydi. Köşedeki masaya doğru yol aldılar. İçerisi loş bir ışığa sahipti. Müzik ise slow insanı dinlendiren cinstendi. Garson yavaşça yaklaştı ve “ Ne içersiniz Efendim? “ diye sordu. İkisi de kahve istediklerini belirtikten sonra garson yavaşça çifti baş başa bıraktı. Wentworth öylece gözüne her haliyle güzel görünen bayanın yani Dora’nın gözlerinin içinde hayaller kurmuştu bile. Wentworth tüm siperlerini kaybetmiş bir komutan gibi çaresiz ve savunmasızdı. Hiçbir kadın onu böylesine etkilemeyi başaramamıştı. Dora’nın gülüşü de kızması da Wentworth’un gözüne ayrı bir güzellikte görünüyordu. Kibirli tavrından eser yoktu sanki. Öylece oturmuş Dora’nın gözlerinde hayallere dalıyordu. Bir gören olsa o sert Wentworth ne yapardı? Ama bunlara aldırış etmeden öylece bekledi…
Garson sonunda gelmişti, elindeki tepside iki tane kahve vardı. Yavaşça masalarına koydu. “ Başka bir isteğiniz var mı efendim? “ diye sordu. İkisi de hayır anlamına gelecek şekilde başlarını salladılar ve garson yavaşça çekildi. Wentworth iltifat etmeyi bilmediğini bir kez daha kanıtlamak isterce “ Çok güzelsin! “ diye sade bir cümle kurdu ve kahvesinden bir yudum aldı…

Konu: Geri: Yorgunluk kahvesi Ptsi Ağus. 17, 2009 4:24 pm

Odadan çıkar çıkmaz gerginliğimde ortadan kalkmıştı. Bakanlıktan çıkana kadar herkes bize bakmıştı. Bakanlıkta kimse beni böyle görmeye alışık değildi. Bende böyle durumlarda bakanlıktan en son çıkan kişi olurdum. Ama onlar umrumda bile değildi. Fısıldaşmalarını duyabiliyordum ve buna rağmen aldırmadım. Dream Cafe'ye geldiğimizde ortamın değişmesinden olacak ki rahat bir nefes aldım. İçerisi beklediğim kadar kalabalık değildi. Boş ve sakindi. Tam istediğim gibi. Uygun bir masa bulup oturduğumuzda gelen garsondan iki kahve istedik. Kahveler gelene kadar gözlerimi ondan ayıramadım. Bir yandan da kendime kızıyordum. "Bu kadar çabuk bırakma kendini. Belki de o senden nefret ediyor ya da istediği arkadaşlıktan başka birşey değil." Gözlerimi hemen kaçırdım. Masanın üzerinde duran ellerime diktim. Kahveleri getiren garson: “ Başka bir isteğiniz var mı efendim? “ dediğinde hayır anlamında başımı salladım. Garson giderken Wentworth'un cümlesi dudağımı ısırmama neden oldu. "Çok güzelsin." Ne derece ciddi olduğunu anlamak için ona baktım. Güzel gözleri geröekten doğruyu söylüyordu. Yalnız başıma olsam o an kahkaha atabilirdim. Ama her zamanki gibi sakinkliğimi korudum ve "Teşekkür ederim." diyebildim sadece. "Evet sende harikasın ve gözlerin çok güzel" diye kafamda eklemeyi de ihmal etmedim. Yüzümde belirgin bir gülümseme vardı. İlk kez cesur olmak istedim ve "Sen... sen de... öyle" diyebildim. Kalbimin kilitli kapılarının ardına kadar açıldığından artık emindim.

Konu: Geri: Yorgunluk kahvesi Ptsi Ağus. 17, 2009 7:47 pm

" Sen... Sen de... Öyle" demişti Dora Wentworth’ a. Wentworth utanmıştı belki de hayatında ilk defa. Başını hafifçe öne eğdi ve muzipçe gülümsedi. O sırada ki dizlerinin üzerindeki elleri gözüne çarptı. Titriyordu, panik yapmıştı. Bu durumu gizlemek için elini kahvesine uzattı ve kahvesini kavradı. Ağzına doğru götürürken bile titriyordu. Üzerine döküp rezil olmamak için ne kadar çaba gösterdiği gerçekten gülünmeyecek gibi değildi. Fincanı ağzına dökmeden getirdiğinde rahat bir nefes aldı. Yavaşça yudumladı. Biraz sakinleşmişti. Başını Dora’ ya doğru çevirdiğinde Dora’ nın kıkır kıkır güldüğünü gördü. Normalde bunu başkası yapsa cezasını fena keserdi fakat Dora’ ya kızamıyordu, belki de çocukça geliyordu. Düşüncelerini bir kenara itip sessizce izledi güzel cadıyı. Kalbinin yerinden çıktığını hissediyor, heyecanı vücuduna dalga dalga yayılırken ne yapacağını bilemiyordu. Bir süre öylece izledi sadece. Ama Dora anlam verememiş olacak ki * ne oldu* der gibi bir bakış attı yakışıklı büyücüye. Hafifçe öksürüp toparlandı genç adam. Olabildiğince sakin bir ses tonuna bürünüp konuşmaya başladı. “ Ben… “ Ama devamı gelmemişti. Sözcükler ortadan kaybolmuştu sanki. Genç kadın ilgiyle dinliyor ama Went konuşamıyordu. Cesaretinin nerden geldiğini bilmiyordu ama usulca kalktı sandalyeden ve usulca elini genç bayanın pürüzsüz yanaklarına değdirdi. “ Kimi kandırıyorum ki? “ dedi duyulur duyulmaz bir sesle. Dora’ ın şaşkın bakışları üzerinde sabitlenirken titreyen dudaklarını dudağına dokundurdu. Dudaklarına değen heyecan hızla tüm vücudunu dalgalandırmış ve alacağı tepkiyi düşünmesine engel olmuştu. Yavaşça uzaklaştı genç bayandan. Belki bir şey söylemesi lazım şimdi. Ama ne diyebilirdi ki artık? Sustu… Gözlerini Dora’ nın üzerine dikip vereceği tepkiyi bekledi korkunç bir sancı içine saplanırken… “ Ya kayıp giderse ellerimden? “ Düşüncelerinin sancısı midesine yumruk yemiş gibi acıtırken ruhunu sadece Dora’ yı izledi. Yavaşça kımıldanan genç bayan çoktan konuşmaya başlamıştı bile…

Konu: Geri: Yorgunluk kahvesi Ptsi Ağus. 17, 2009 8:42 pm

Ona söylediklerimden sonra tepkilerini izlemeye başladım. Utanmıştı belli ki. Bunu gizleyememişti. Heyecanlandığını görmek beni umutlandırmıştı. Fincanı eline aldığında dökmemek için harcadığı çabaya karşı istemsiz bir şekilde kıkırdadım. Bu tepkimden sonra bakışlarını üzerime kilitlemişti. Bana kızmış mıydı yoksa? Ya da çok mu korkunç görünüyordum? Yüzümdeki gülümsemem silindi ve "Ne oldu?" der gibi bakmaya başladım. Bakışlarımı doğru yorumlamış olacaktı ki konuşmaya başladı: "Ben..." Kalbim hızla göğüs kafesimi zorlarken bakışlarımla onnu devam etmeye zorladım.
Ama o bunun yerine sandalyesinden kalktı. "Ah... Hayır!" diye söylendim içimden. Cafe'den çıkmasını beklerken o ise usulca yanıma geldi. Yerimden kımıldayamıyordum. Kalbim artık beni terk etmeye uğraşıyor gibiydi. Öyle çarpıyordu ki çıkıp Wentworth ile gidecek sanmıştım. Ne kalbim ne de Wentworth gitmedi. Başımı kaldırıp ona bakarken ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Yavaşça bana doğru eğildi ve hafif aralı dudaklarım dudaklarını hissetti. Gözlerimi kapadım. O an için nerde ve kim olduğum aklımdan uçup gitti. Hissettiğim tek birşey vardı. Onun dudakları. Hiç hissetmediğim bir duyguyu tadıyordum dudakları dudaklarıma değerken. Nefeslerimiz birbirine karışmıştı artık. Ama o an çok uzun sürmedi. Yavaşça geri çekildi Wentworth. Bu öpücükten güç alarak onunla konuşmaya karar verdim.
Kendimi kontrol etmek ilk kez bu kadar zor olmuştu. "Ah... Senin yanında kendimi bu kadar zor tutarken beni neden bu kadar zorluyorsun?" Kelimeler ağzımdan dökülür dökülmez pişman olmuştum. Zor tuttuğum maskemi düşürmüş kendimi resmen ortaya dökmüştüm. Artık inkar edemiyordum gerçeği. Onu seviyordum hemde çok.

Konu: Geri: Yorgunluk kahvesi Cuma Ağus. 21, 2009 3:00 am

" Ah... Senin yanında kendimi bu kadar zor tutarken beni neden bu kadar zorluyorsun? " demişti Dora, çekingen bir ses tonuyla. Wentworth bir karşılık vermedi bu cümleye. Kendisi de utanmıştı. İradesini kontrol edememekten çekinmişti… Elini ağzına götürerek sus işareti yaptı ve kendini tutamadı. Dora’nın dudaklarına tekrar yapışmıştı. Hiç bir şeyi umursamıyor, kimseye aldırmıyordu. Dora’nın ıslak dudakları tüm şehvetiyle Wentworth’u büyülemişti… Dora’nın tüm sıcaklığı Wentworth’un bedenini kaplamıştı. O donuk, beyaz yüzüne renk gelmişti sanki. Dora’yı öperken ellerini yanaklarının etrafına götürdü. Bir yandan öpüşürken bir yandan da yumuşacık yanaklarını okşuyordu. Zaman durmuştu cisimler hareket etmiyordu sanki. Sadece Wentworth ve Dora… Belki de saniyeler uzamıştı o an için. Wentworth sağ elini Dora’nın lüle lüle saçları arasından başının arkasına götürdü, diğer elini ise sırtına attı. Yavaşça kendine çekiyor, bırakmak istemezcesine sıkıca sarılıyordu. İkisi de hafiften başlarını geriye çektiler. Masumca birbirlerine gülümsediler ve soluklandılar. Ardından tekrar dudakları birleşmişti.

Konu: Geri: Yorgunluk kahvesi Cuma Ağus. 21, 2009 4:37 pm

İlk öpücüğün etkisinin şokunu henüz atlatamamanın etkisiyle boş gözlerle Wentworth'a bakarken o da bana cevap verememişti. Yalnızca susmamı işaret etti ve arkasından yeni bir öpücük boy gösterdi. Kendime inanmakta güçlük çekiyordum. Böyle bir başlangıç beni oldukça şaşırtmıştı. Ama bitsin istemiyordum. Arzuyla devam ettim öpüşmeye. Onun bir eli saçlarıma karışmıştı diğeri ise belimdeydi. Bende ellerimi onun boynuna doladım. Bir an birbirimizden ayrıldığımızda birbirimize sıcacık bir şekilde gülümsedik ve tekrar öpüşmeye başladık. Birden çoktan unuttuğum yer ve zaman kavramları aklıma geldi. Usulca ayırdım dudaklarımı ondan. Bakışlarımdan anlamış olacaktı ki saatine baktı. Yerlerimize tekrar oturduk. Ellerimiz masanın üzerinde birleşmişti. Ellerim buz tutmuştu ama bir süre sonra bunun da bir önemi kalmadı çünkü Wenthworth'un elleri sımsıcaktı.

Kahvelerimiz çoktan soğumuştu. "Kalkalım mı?" diye sordum. Başıyla beni onayladı. Hesabı ödeyip masadan kalktık. Garsonlar şaşkın bir halde bize bakıyorlardı. Onların bu hali kıkırdamama neden oldu. Şaşkın garsonlar yerlerinden bile kıprdayamadan el ele cafeden çıktık.

İşte böyle akıp gitmişti her şey.
Oysa ne kadar ümitsiz ne kadar ruhsuzdu daha bu sabaha kadar...

Konu: Geri: Yorgunluk kahvesi Cuma Ağus. 21, 2009 4:40 pm

~~Rp Bitmiştir.~~