Olivia Cullen'in Odası

Bella,vampir olduğunu Olivia'ya söylemeye gidiyordu.Belki Olivia vampir olmak ister ve ailede kalabilirdi.Çünkü:Artık Cullenlar Vampir Ailesi olacaktı.Bella kapıyı tıklatıp içeri girdi.Olivia'yı gördü ve yanına oturdu.Ona tam birşey diyecekken susturdu.Bella konuşmaya başladı:
-Olivia,b-ben bir vampirim.Cullen Ailesinde kalmak istiyorsan Vampir olman gerek.Çünkü:Aileye vampirler katılacak.Seni öldürebilirler.Çok üzgünüm ama böyleolmak zorunda ve ayrıca sakın,sakın Cullen Ailesinde kalmak için vampir olmayı isteme.
Bella,Olivia'yı beklerken Olivia'ya inanamamış gözlerle Bella'ya baktı...

(RP OUT=Olivia sıra sende)

[i]Bella,kardeşini beklemeye başladı.Olivia:"Bella seni bırakamam. Bunu yapamam. Belki ben de kendimi kontrol etmeyi başarabilirim. Sen de beni dönüştürebilirsin. Biliyorum bunu yapabilirsin. Beni öldürmeyeceksin. Ayrıca" demişti.Biraz duraksayıp"Profesörlüğü bırakmam gerekmeyecek. Buna eminim. Kendimi kontrol edebilirim" diyordu.Bella,onu üzmek istemiyordu.Ama,ama zorundaydı.Profesör olamayacağını biliyordu eğer vampir olursa.Bella,sert bir ifadeyle konuşmaya başladı:"Hayır Olivia.Olmaz.Bak kendini kontrol edebilme yateneği 10 yılda bir gelir biliyorsun vampir sevgilimi.O" duraksadı.Konuşabileceğinden amin değildi.Ama zorundaydı.Devam etti:"O küçük büyücüleri öldüreceksin.Biliyorum.Bu yetenek sadece bende var ve 10 yıl içinde dönüşen vampirlerin hiçbirnde olmayacak.Ben" dedi ve herşey çok ani oldu.Büyüleyici güzellikteki vampir Bella Cullen kardeşine saldırdı.Olivia'nın kokusu öyle cazip ve çekiciş geliyordu ki.Biraz kanını içtikten sonra Olivia'nın bağırışını duydu.Kendisini kontrol etmeliydi.Yapabilirdi.Ya da yapmalıydı.Olivia ölmemeliydi.Asla!Nasıl olduğunu bilmeden durdu.Olivia ona dehşetle bakıyordu.Bella biraz önce aldığı güçle çok zorlanarakOlivia'dan zehri emdi.Ve sonra ona hiçbirşey söylemeden çıkıp gitti.

Axél sessiz sakin ortamlarda durmaya hiç alışamamıştı. Okula geleli bir haftadan fazla bir zaman olmuştu, yeni profesörler gelmişti, hatta kendisi Hufflepuff bina sorumlusu bile seçilmişti, ama henüz öğrenciler gelmediği ve dersler başlayamadığı için çok büyük bir boşluk hissediyordu okulda. Bu da onun gereğinden fazla sıkılmasına ve huysuzlaşmasına neden oluyordu. Bu yüzden okuldan, hatta İngiltere'den bir süreliğine uzaklaşmaya karar vermişti. Dönem başlayana kadar biraz Fransa'da kalmayı planlıyordu.

Sorun şu ki, yalnız gitmek istediği de söylenemezdi. Halası, eniştesi ve Thalia tatildeydi, Krystal ise arkadaşlarıyla kalıyordu. Bu yüzden malikane bomboştu. Bu fikir aklına ilk geldiğinde içinden Vie'ye sormak geçmişti. Bunun biraz ani olup olmayacağı endişesini kafasından atmak içinse bu kadar zamanın geçmesi gerekmişti. Sonuçta bir şey olacaksa bile bunun adımları daha çok yeni atılmıştı. Olivia'nın kapısında durdu, düşüncelerini toplamak istercesine derin bir iç geçirdi, kapıyı tıklattı ve bir cevap bekledi.

Axél içerden 'Girin!' cevabını duyduğunda heyecanı hala geçmemişti. Belki de başka bir zamanda gelmeliydi. Biraz daha cesaretini toplayıp... Ama şimdi birden çekip giderse Olivia'ya çok ayıp olurdu. Ayrıca cesaretini tam olarak ne zaman toplayacaktı zaten? Saçmalıktı bu. Bir kez daha derin bir nefes aldı ve içeri girdi.

Odanın karmaşık görüntüsüne henüz göz gezdirebilmişti ki bir başka renk cümbüşü içinde, hayatındaki en sevdiği varlıklardan biri kendini ona doladı. Biraz şaşıran, ama aynı zamanda mutlu olmanın verdiği bir sarhoşluk hissiyle başı dönen Axél da ona sıkıca sarıldı hemen, bir an gözlerini kapatarak onun kokusunu içine çekti sadece. Böylece kalabilirdi sonsuza kadar, ama demek istediklerini hemen söylemek istiyordu. Kendini biraz geriye çekti ve Vie'nin yüzünü dikkatle inceledi. İçinden 'Nasılsın?' diye sormak geçerken, onun gözlerinin dolduğunu görünce bu lafları yuttu. Bunun yerine, gözlerinin arasına endişelendiğini belirten bir kırışıklık yerleşti. 'Vie... İyi misin sen, neler oluyor?' Sesindeki endişeyi ve merakı bastırmaya da engel olamamıştı.

'Bir şey olduğu yok iyiyim…' Onun endişeli tavırlarından çok, bu bir şeyleri saklıyormuş, ir şeylerden çekiniyormuş havası çocuğa tuhaf gelmişti. Bu saklamaya çalıştığı şey her neyse belli ki bayağı bir üzüyordu onu, ve bu Axél'a dayanılmaz geliyordu. Olivia gidip bir kanepeye otururken o da onu izledi, onun oturduğu kanepenin tam karşısındaki bir koltuğa oturdu. İlk geldiğinde onu normal bir sandalye gibi görmüştü, bu yüzden şimdi bu hale gelmesi bu durumda bile onu eğlendirdi biraz. Olivia'nın sihri böyleydi demek. 'Ee… Görüşmeyeli nasılsın?' Bu sorusuyla daha da iyi anladı söyleyemediği bir şeyin olduğunu. Ellerini önünde kavuşturdu, biraz düşündükten sonra cevap verdi. 'Canımın sıkılması haricinde iyiyim. Biliyorsun, öğrenciler gelmedi daha, senle de bir süre görüşemedik...' Aslında birbirlerini çok uzun süre görmemiş değillerdi, ama ona bir asır geçmiş gibi gelmişti. Tekrar Vie'sine baktığında onun ellerini yumruk yaptığını gördü. Aklı karışmıştı - neler oluyordu? 'Vie...' sesiyle onu kendisine döndürmüştü. Tam onun gözlerinin içine bakarak devam etti. 'Benimle istediğin her konu hakkında konuşabilirsin. Biliyorsun, değil mi?'

Başlık arşivlenmiştir.