Claire Bennet

Ad-Soyad: Claire Bennet
Yaş: 14
Kişisel Özellikler: Zeki, kurnaz, çıkarcı, biraz kibirli, kusursuzluk arayan...
Örnek Rp: Karanlık, dar ve sessiz olan o sokaklarda geziyordum. Belki başına buyruktum; ama bunun kabullenilmesi lazımdı. Anlayış, sabır, güven bunların hiçbiri yoktu onlarda. Benden umudu kesmişlerdi. Çok da umrumdaydı ya, iyi bile ettiler yalnız kalıyorum işte. Her şeyi tartıyorum kafamda. Neler yaptığımı, sonuçlarını ve yapmam gerekenleri... Bu düşünceler kafamda bir bulanıklık oluştursa bile kendimden emin olmak istiyordum, kararsızlığa dayanamazdım hem de asla...
Kafamı anlık da olsa hafifçe kaldırdığımda, küçüklüğümün parkını gördüm. Paslanmış salıncaklar hafif rüzgar yüzünden gıcırdıyordu. Tahterevallinin de tutma yerlerinde hayır yoktu, kaydırak çatlamıştı zaten...Sakin adımlarla salıncağın üzerindeki yağmur damlalarını cebimdeki beyaz, kokulu mendilimle sildim ve oturdum. Gözlerimi gökteki yıldızlara dikmiş, Büyük Ayı takımyıldızını ararken çalıların arkasında bir hışırtı duydum, bir anlık da olsa irkilmiştim, anka teleğinden boyuneğmez asamı elimde sımsıkı tutuyordum :

Kim var orda? Çabuk çık ortaya seni casus! diyerek onu tehdit ettim; ama dikkatlice baktığımda o sadece bir yılandı. Biraz da olsa rahatladım.

Seni lanet olası ödümü kopardın, biraz sessiz olsaydın ne olurdu? diye söylenirken salıncağa geri döndüm ama bir ses duydum, tıslamaya benziyordu biraz.

Merhaba, Claire. Neden burda yalnızsın bakalım?dedi, gizemli ses.

Sen kimsin? Nerdesin, göster o korkak yüzünü! Yüzünü gösteremeyecek kadar korkak olması beni sinirlendirmişti açıkçası.

Yere bakarsan beni görebilirsin tatlım... Tereddüt ederek yere baktım ve o yılan bana bakarak konuşuyordu. Rüya mı görüyordu? Pis bir rüya, uyanmak istiyordu, hem de hemen.

S-se-nn ki-kim-sin? Arkadaşlarımın yapacağı bir şaka olarak düşünmek istedim ama hiç arkadaş edinmeye çalışmamıştım ayrıca bir hısmım da yoktu. Ben gerçekten bir yılanla mı konuşuyordum?

Kalp atışlarım hızlanmıştı, sanki havadaki oksijen tükenmişçesine soluk almam zorlaşmıştı. Gözlerimi ovaladım, hala ordaydı. Koşarak ordan kaçtım, yağmur yüzümü dövüyordu ve nefes almak için çabalıyordum. Yeterince uzaklaştığıma karar verince ceviz ağacından yapılmış olan asamı cebime soktum ve düşüncelerimi dağıtmak için kafamı hafifçe sallayarak yoluma devam ettim. Yılanlarla konuşmak, böyle bir şey duymuştu; ancak ender görülen bir olay olduğu için bir rüya olduğuna inandırmaya çalışıyordum kendimi. Moralimi bu kadar bozup böyle şeyler görmeme neden olan insanlara lanet edip, kendimi daha yalnız bulacak bir yer araştırmak için ıslak sokaklarda boş boş dolaşmaya devam ediyordum...