Bebek

Kişiler: Geonna Romia Bianca, Wentworth D. Whisper
Zaman: Gecenin bir yarısı, Hogwarts da herkes uyuyorken.
Kurgu: Geonna hamile olduğunu öğrenir ve Wentwrth'a açıklama yağmaya çalışır.

Karanlık noktanın en uç kısmında sıkışıp kalmıştı sanki. Nereye gitse kazanacağı sonuç hep ona dar geliyordu. Korkuyordu… Annesi gibi olmaktan, sonunun öyle olmasından. Bir bebek mi? Geonna anne mi olacaktı yani? Bunu düşünmek bile tam anlamıyla bir saçmalıktı. Geonna daha kendine bile merhamet besleyemezken nasıl bir çocuğa sevgisini aktarabilirdi ki? Bu ölen ailesinin ondan aldıkları bir intikam olamazdı herhalde. Bu çocuğu nasıl dünyaya getirebilirdi? Bu sonu tükenmeyen düşünceleriyle köşeye sıkışıp kalmışken odasındaki siyah, deri koltuğuna yaslanmış bir yandan da balkabağı suyunu yudumluyordu. Yüzünde belirsiz ve düşünceli bir ifade belirmiş; kaşları çatık bir şekilde gözlerini masasındaki bebek süsüne odaklamıştı. O bebek süsüne baktıkça sinirleri bozulan Geonna eliyle süsü kavrayarak yere doğru sert bir hamleyle fırlattı ve onun parçalanışını izledi. Gözlerini yavaşça kapadı ve daha demin odasına çağırdığı Wentworth’u beklemeye koyuldu. Ona ne diyecekti şimdi? “ Eh, bizim bir bebeğimiz oluyor. “ dedi kendi kendine konuşarak. Daha sonra yanlış bir söz olduğunu düşünerek eliyle sertçe masaya vurdu ve koltuktan kalkıp odada gezinmeye başladı. Topuklu ayakkabılarının zemine değmesiyle çıkan tıkırtı sesleri onu hoşnut ediyordu. Her kapana kısıldığında bir yol bulup kurtulmayı başaran Geonna şimdi çaresizce beklemekten başka seçenek göremiyordu kendinde. Başını eskimiş duvara doğru yavaşça yasladı ve hayalindeki bebeği düşündü. Hayal bile edemiyordu ne yazık ki. O kadar bencildi ki kendi bebeğini bile hayal edemiyordu. Aklına tek gelen bebek siması kendi küçüklüğüydü. Gözlerini kapatıp bunları düşünmeye çalışırken, aklında eski anısı canlanmıştı. Geonna yedinci sınıf Ravenclaw öğrencisiydi ve annesi onunla evde bir konuşma yapıyordu…

“ Tatlım artık seninde bir taraf seçme vaktin geldi. “
“ Biliyorum anne. “
“ Lütfen, beni dinle göz bebeğim. Babanla benim yaptığımız hataya düşme; karanlık senin o tatlı canını çok yakar. Bünyen bu kadarını kaldıramaz. “
“ Ne demek istiyorsun? Sana inanmıyorum… Defol git anne. Beni ne kadar önemsediğin ortaya çıktı işte! “

Ve gerisi sadece bağrışmalar, çığrışmalardan ibaret… Şimdi anlıyordu annesinin ne demek istediğini. Geonna onun canından bir parçaydı ve annesi onun bu karanlık kuyuda yok olmasını istememişti. Peki Geonna ne yapmıştı? Burnunun dikine giderek, gözleri kararmış bir şekilde ailesini acımasızca öldürmüş ve karanlığa sığınmıştı. Tüm bu anıları gözlerinin önünde tekrardan canlandırdıktan sonra ağlamaya başladı. Acımasız bir cadı… Sessiz köşesine çekilmiş gözlerinden akan yaşlara engel olamıyorken, kapının önünden gelen tıkırtıları fark eder etmez; hemen elleriyle yaşları sildi ve kendine çeki düzen verdi. “ Gir. “ diye seslendi ve Wentworth’un gelmesini bekledi…

“ Tanrı aşkına Wentworth, ben hiç önemli değil miyim? Senin kızının olması beni ilgilendirmiyor. Yaparken aklın neredeydi? “ diyerek ses tonunu ona karşı yükseltti ve ciddi bir hal alarak ona baktı. Eski Geonna’a ne oluyordu böyle? Bir bebek onu bu kadar yumuşatacak mıydı yani? Anne olmak onunda hakkı değil miydi? Eğer Wentworth Geonna’a bu olanağı sunmayacaksa ne diye ona ümit vermişti? Sadece bu boş hayatı birlikte geçirmek için mi? Yada meydan okumak için mi? Sağ elini çaresizce karnına doğru götürdü ve içinden gelen o şefkat duygusuyla ve yavaşça okşadı. “ Üzgünüm ama bu çocuğu aldırmak gibi bir niyetim yok. “ diyerek ona baktı. İlk defa böyle yumuşamıştı. Bir bebek, hem de kendi canından… Sürekli annesini hatırlatıyordu ona. Ya Wentworth? O da elbette bir yerde haklıydı ama olaya çok bencilce yaklaşıyordu. Onun bir kızı var diye Geonna hayatı boyunca anne olamayacak mıydı? Hem bir dakika; bu anne olma tutkusu ne ara doğmuştu Geonna da ? Dudaklarını bükerek sessizce ağlamaya başladı. Böyle kendini çok değişik hissediyordu. Sanki yardıma muhtaç bir köle gibi hissediyordu kendini. Neredeydi o eski acımasız cadı? “ Bak Wentworth ben buraya seni; seninle beraber bir karara varmak için çağırmadım. Sadece hamile olduğumu açıklamak için çağırdım. “ diyerek ciddileşti ve gözlerinden akan yaşları sildi. Hafifçe burnunu çekip ona baktı ve kendini ona acındırmaya çalışıyormuş gibi bir hava kattı. Kendini sakinleştirmeye çalışarak ona doğru yaklaştı ve ona sarılarak sessizce ağlamaya devam etti. Bu duygu sömürüsü nereye kadar sürecek , kendi bile bilmiyordu. Sadece ona sarıldı ve ağladı.

“ Ne? Evlenmek… Bu benim hayatım boyunca düşünmeyeceğim bir şeydi Wentworth. “ dedi ona bakarak. Gerçekten de hiç öyle bir hayali olmamıştı şuana kadar. Çoğu kadın hep evlenmeyi hayal ederken, Geonna sadece karanlıktaki gününü hayal ediyordu. Wentworth’u kırmak istemiyordu. Ama yapamazdı evlenemezdi. Geonna hayatında hiçbir erkeğin kadını olamamıştı ki. Ona etkileyici bakışlar ile bakarak kendini ona doğru yaklaştırdı ve kollarını onun boynuna dolayarak; dudaklarını onunkilerle buluşturdu. Şimdilik her şeyi unutmak istiyordu. Bebeği, evlenme konularına, karanlığı, Hogwarts’ı. Artık bu dertlerle uğraşmaktan sıkılmıştı. Wentworth’un dudaklarında uzun bir süre oyalandıktan sonra kendini ondan ayırdı ve gülümsedi. “ Ben yapamam Wentworth, evliliğe hazır olduğumu sanmıyorum. “ dedi ve gözlerini ona odaklamak yerine karnına odakladı. Bir eli hala karnında duruyordu. Evet artık bir bebekleri olabilirdi ama bu Geonna’ın evlilik hakkındaki düşüncelerini değiştirmezdi. Aslına hiçte kötü bir aile ortamında büyümemişti. Evlilik ona göre değildi ki! Bırak evliliği, Geonna daha bu bebeğe nasıl bakacağını bile bilmiyordu. Aklı karışınca, elini saçlarına doğru götürdü ve derin bir nefes aldı. Tek korkusu bu bebekti. Ya bebeği de onu ilerde öldürürse? Tıpkı Geonna’ın annesine yaptığı gibi. Ama Geonna bebeğine iyi olmasını söylemeyecekti ki. Tıpkı kendisi gibi bir ölüm yiyen olmasını söyleyecekti. Tabi bu düşüncesi sadece şuan böyleydi. İleride onu kucağına aldığında değişir miydi, buna kendisi bile emin değildi. Romantik davranmaya çalışarak onun kulağına doğru eğildi ve onu baştan çıkartmak istercesine fısıldadı. “ Seni seviyorum, ne olursa olsun benimsin. “ Ardından ateşli bakışlarını ona kilitledi ve sinsice gülümsedi. Ama şuan daha fazlasına gücü yoktu. İleri gitmek istemiyordu. Kendini onun yanından yavaşça sıyırdı ve uykusu gelmiş gibi yalandan esneyerek, “ Geç oldu sanırım. “ diyerek geçiştirdi ve gülümsemeye çalıştı.